Denkend aan een niet zo verre vriend

Onontmoeting

Het zit als gegoten tussen ons, dus of
het ooit nog uit die mal moet? Misschien
doet deze afstand ons wel goed.

‘Haast je lente’ is jouw lijfspreuk.
Je legt je letters in de rijp die
als een lijkkleed op het land ligt.

Omdat ik tandjes heb geteld van je
versnelling in ’t voorbijgaan, vraagt ‘Het
Voertuig’ of wij uit zijn op ontmoeten.

Wij voelen vriendschap en misverbinding.
Ik zal zorgen dat ik nooit die kluwen aan de
klos word van jouw vliegers in de verte.