Afgelopen maandag heb ik een wandeling gemaakt met vriend en ex-collega Peter. De natuur toonde zich weer in al haar pracht en onze conversaties waren nog even amusant, levendig en inspirerend als tijdens onze vorige tochten. Het verschil met vroeger was dat ik niet meer op de foto mocht. Bij zijn eerste opname, een panoramashot van de Posbank in prille lentepracht, maakte Peter het mij meteen duidelijk. Ik stond al helemaal klaar voor het perfecte plaatje toen hij zei: “Zou je uit mijn beeld willen gaan? Je staat ervoor Hekking.”
Voor de jongere lezers onder ons: Tjolk Hekking was een van de typetjes gespeeld door Kees van Kooten. Hij posteerde zich altijd pal voor de burgemeester, gespeeld door De Bie, en keek dan strak in de camera. De ijdeltuitige en zich opdringende wethouder van de fictieve gemeente Juinen vormde samen met de burgervader een soort van mini-College dat regelmatig in uitzendingen van Van Kooten en De Bie te gast was om over het wel en wee van de gemeente te vertellen.
Peter zit geloof ik in zijn misantropische fase als kunstzinnig natuurfotograaf. Omdat er ditmaal dus eigenlijk helemaal geen mensen meer op de foto mochten en een blogbericht over een wandeling van twee vrienden het toch echt ook van persoonlijke elementen moet hebben, volgt hier een beeldverslag van onze tocht van Bilthoven naar Utrecht uit 2018, toen de amateurfotograaf het onontbeerlijke menselijke aspect nog wel wist te waarderen en in beeld bracht. Het betrof de NS-wandeling Beukenburg. Omdat we als spoormedewerkers vrij mochten ‘treinen’ gingen onze wandelingen altijd van station naar station.
NS-wandeling Beukenburg
Van Bilthoven naar Utrecht
Sommige NS-wandelingen hebben slechte papieren. Ik bedoel dat als je op de kaart kijkt je niet veel natuur kunt ontwaren. Je ziet vooral veel wegen, spoorlijnen en bebouwing. Ik had vooraf een heel hard hoofd in deze route. Wat schetst mijn verbazing: de tocht van Bilthoven naar Utrecht bleek behoorlijk groen. Onderweg was niet alles even mooi maar de fotograaf wordt natuurlijk ook een dagje ouder. Loopt u even met ons mee?
Meneer Boeke was een mafkees die geen schoolbelasting wilde betalen en daarom zijn kinderen van het Montessori haalde. Dan maar zelf voor hoofdmeester spelen. Zijn initiatief liep een beetje uit de hand en voor hij het wist was hij de grondlegger van een eigen school met een zelfontwikkelde onderwijsmethode.
‘Samenwerken, leren en creëren’ werd het motto. Hij noemde zijn initiatief de ‘Werkplaats Kindergemeenschap’. Er werd ‘gewerkt’ met hoofd, hart en handen.
Ook de Oranjeprinsesjes Beatrix en haar zusjes bezochten de Kees Boekeschool. De meiskes waren naar verluid geen bolleboosjes. Hun gedachten dwaalden vaak af. Op zulke momenten zaten ze een beetje naar buiten te staren (nou ja, op die ene na dan). Dagdromen was op deze school geen probleem. Net als ome Kees deden ook deze (niet leer- maar wel gierige) adelijke dombloedjes later niet aan belasting. Jong geleerd, oud misdaan. (Op de foto: Prinses Irene voor het raam)
Op het Verloren Kerkhof werden sinds 1874 zwervers, zelfmoordenaars en verschoppelingen begraven. Want wee oh wee als die ellendelingen in contact zouden komen met de normale Nederlandsch Hervormde doden. In de Tweede Wereldoorlog kwamen er enkele Joodse onderduikers bij. Die pasten mooi in het rijtje onplaatsbaren. Zoals dat wel vaker gaat met geschiedkundige schandvlekjes worden zulke plekjes later monumenten.
Na enkele kleinstedelijke obstakels konden we eindelijk onze tanden zetten in natuurgebieden ‘De Leyen’ en ‘Landgoed Beukenburg’. Peter ging helemaal los. We zagen hier al de voortekenen van een voorkeur voor ontmenste natuurplaatjes. Ik wist dat ik nog even moest wachten op mijn ‘Photo Opportunity’.
Ik liet de fotograaf even rustig zijn gang gaan. Ja hoor, prachtig Peter. Maak je me wakker zodra je klaar bent?
We kwamen onderweg heel wat borden tegen die iets wilden verduidelijken. We constateerden dat de toename van dergelijke explicaties omgekeerd evenredig was aan de hoeveelheid natuurschoon. Hadden de gemeentelijke milieuambtenaren een plaat voor hun kop, of wilde men de onvermijdelijke bouwplannen van projectontwikkelaars een beetje vergoelijken?
Leuk apparaat. Helaas waren toen wij langskwamen net de kogels op.
Overdrijving is een kunst!
Voor dit soort van koorddansen is een zwemdiploma belangrijker dan evenwicht.
Peter wilde ‘koet que koet’ deze foto nemen.
In de jaren ’40-’45 raakte ‘een tweede huis in het buitenland’ opeens erg in zwang bij de oosterburen.
Door een handig stelsel van geluidswalletjes, scheidingswandjes, bruggetjes en onderdoorgangen loop je in een schijn van schoonheid zo de schone schijn in.
Weet je wat, we doen nog een stukje literatuur.
Hee wat leuk, een informatiebord.
Bedankt wandelgenoot, het was gezellig.
taaljongen.nl 