Je verwacht het niet van een ervaren zeezeiler. Ik bedoel niet dat Rosalin Kuiper een hoofdwond en een hersenschudding opliep door een val uit haar kooi aan boord van de boot waarmee ze de Ocean Race vaart. De omstandigheden schijnen verschrikkelijk te zijn in zo’n ruim. De wind gaf stoten variërend van 55 tot 83 kilometer per uur. De boot bevond zich in de buurt van Kaap Hoorn, het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika, waar de golven soms zes tot zeven meter hoog zijn.
Er schijnt constant herrie te zijn in zo’n boot. Die is zo luid dat zeilers speciale koptelefoons dragen om het lawaai enigszins te dempen. Een carbon romp is een klankkast waar golven tegenaan slaan. Die komen in je rug, gaan langs je ruggengraat en door je hoofd.
Dat wist ik allemaal niet en dat is al heel opmerkelijk. Maar wat ik dus echt heel raar vond om te vernemen is dat zeilers tegenwoordig tijdens de race grotendeels benedendeks blijven. Er wordt gebruik gemaakt van een automatische piloot. Die wordt door bemanningsleden gevoed met data. In voorgaande edities zat het gevaar voor zeilers in het eventueel overboord slaan. Dat is bijvoorbeeld in de editie van 2018 gebeurd met John Fisher. De Brit belandde in het water en is nooit meer teruggevonden.
Maar nu – ik sta perplex – komen die zeelui dus niet meer buiten! Ik dacht dat zeezeilen een extreme maar gezonde hobby was: wind in je haar, water in je smoel en de hele dag in beweging. Maar nee, het zijn een soort van vaartechneuten tegenwoordig!
Ook heel opmerkelijk. Het lastige van het niet over de zee uitturen is dat ze niet kunnen anticiperen op klappen door de golven. Ben je buiten, dan kun je je een beetje schrap zetten. Binnen moet je maar afwachten wanneer de boot met z’n neus in een golf terechtkomt waardoor het ding opeens heel erg afremt.
Want dat gebeurt er dus: het grootste probleem schijnt te zijn dat je sneller gaat dan de golven. Je haalt ze dus in, totdat de punt van de boot in zo’n watermassa duikt waardoor de snelheid van rond de zestig kilometer per uur in één klap terugvalt naar slechts vijf kilometer. Als ze niet vastzitten vliegen zeilers met enorme vaart alle kanten op.
Zo gezien is het een hele maffe sport zonder een greintje romantiek. Het is voor mij volkomen onbegrijpelijk dat competitiedrang je in zo’n situatie doet belanden. Zwaai af, zou ik zeggen, er bestaan leukere, gezondere sporten. Ik begrijp nu nog beter waarom ‘IL Capitano Zerbino’ gewoon thuis bleef of hooguit in de haven rondhing waar hij zijn bemanning aanvoerde als een rechtgeaarde walkapitein. Ook hij bestuurde zijn boot op afstand, maar hij hoefde zich niet in een ruimte te wringen met anderen. Oh, u kent die kapitein niet?
Tja, dat ligt aan u. Zoek elders op deze site zou ik zeggen. Als u thuis toch gewoon veilig en stilletjes achter uw computer zit.
taaljongen.nl 